[ SF-BAP ] Maybe It's Too Late. - DaeXUp

ข้อมูลเบื้องต้น

พอดีว่าไรท์เพิ่งแต่งฟิคครั้งแรก ขอใช้คู่แดออบนะคะ เพราะชอบคู่นี้มาก ยังไงก็ฝากติชมด้วยนะคะ ถ้าไม่ดีอย่างไรตรงไหนควรแก้ไข ว่าได้ด่าได้ตามสบายคะ เราจะได้นำไปใช้ปรับปรุงให้ดีขึ้น บางประโยคอาจใช้ถ้อยคำหยาบคาย ก็ขออภัย ณ ที่นี้คะ

เน้นดราม่าคะ ถ้ารีดเดอร์อ่านแล้วรู้สึกเศร้า นั้นคือความสำเร็จของไรท์คะ.

 

เนื้อเรื่อง

DaeHyun

 

 

คุณเคยพลาดไหม?? พลาดที่จะทำสิ่งสำคัญ และปล่อยให้มันผ่านไป

 

.....เมื่อชั่วโมงก่อน

 

"อีกแล้วหรอพี่แดฮยอน"    นี่คือประโยคแรกหลังจากที่ผมกลับมาถึงคอนโด ชายหนุ่มร่างเล็กโชว์รูปหญิงสาวหน้าหวานที่หลับตาพริ้มซบไหล่ชายคนหนึ่งที่หน้าตาละม้ายคล้ายผมไม่มีผิด นั้นแหล่ะเป็นผมเอง คนที่อยู่ในรูป

 

"จะ....จงออบ พี่อธิบายได้นะ" ผมพูดน้ำเสียงร้อนรนเหมือนเด็กโดนผู้ใหญ่จับโกหกได้

 

"ไม่... พี่ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรแล้วหล่ะ"

"พี่ลืมสัญญาระหว่างเราแล้วใช่ไหม?? " ผมรู้สึกจุกที่คอเมื่อนึกถึงประโยคที่ว่า 'ถ้าพี่มีคนอื่น ผมจะเป็นคนเดินออกไปเอง' ซึ่งมันมีอิทธิพลต่ออัตราการเต้นของหัวใจผมเต้นแรงผิดไปจากปกติ

 

"ไม่นะ... พี่ไม่เคยลืม พี่...."

 

"ไม่เป็นไรครับ ในเมื่อพี่จำไม่ได้ แต่ผมจำได้และผมเป็นคนรักษาคำพูด ผมจะไป"  ยังไม่ทันที่ผมจะเอ่ยขอโทษ จงออบก็พูดขึ้นมาก่อน ความรู้สึกตอนนี้มันแน่นอกจนยกออกไม่ไหวเมื่อเห็นน้ำตาคนตัวเล็กกำลังไหลต่อหน้า ซึ่งผมไม่ค่อยได้เห็นมากนัก เพราะปกติจงออบเป็นคนมีความอดทนสูง

 

"จงออบ อย่าไปนะ ให้อภัยพี่บ้างเหอะ ไม่เห็นจำเป็นจะต้องทำตามสัญญาอะไรนั้นเลย" ผมเถียงขาดใจเพราะเชื่อว่ายังไงจงออบก็ยอมใจอ่อนอยู่แล้ว

"พี่แดฮยอน ผมอภัยให้พี่ไม่รู้กี่ครั้งแล้วนะ" ประโยคนี้คนฟังถึงกับสตั้น

 

"ครั้งนี้... ขอเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม ...นะครับที่รัก" ผมขออ้อนวอนหวังว่าจงออบจะใจอ่อน ผมไม่อยากเสียคนที่ผมรักไปตอนนี้ ไม่อยาก ยังไม่พร้อม ไม่พร้อมเลยจริงๆ

 

"ครั้งสุดท้าย? ..... พี่พูดว่าครั้งสุดท้ายมากี่รอบแล้วพี่แดฮยอน!!!!!!? ฮึก.. พะ.. พี่เคยนับบ้างไหม ฮือออออ ไม่ใช่ว่าผมหมดรักพี่ แต่ผมทนให้พี่ทำแบบนี้ ผิดซ้ำๆต่อไปไม่ได้ ...ฮึก พี่ไม่เคยทำตามที่พูดตกลงกันไว้เลย วันนี้มันเกินจะทนแล้ว" ร่างเล็กร้องไห้ปล่อยโฮระบายความในใจออกมา นั้นสิ กี่ครั้งแล้วนะ นิสัยเจ้าชู้ของผมมันแก้ไม่หายสักที ทั้งที่ก่อนคบ ผมตั้งใจจะหยุดที่คนนี้ แต่ก็ทำไม่ได้ ผมแค่อยากเปลี่ยนบรรยากาศบนเตียง เปลี่ยนคู่นอน แต่ไม่ได้แปลว่าผมจะเปลี่ยนใจไปรักคนอื่นนิ ถึงร่างกายคนรักผมจะน่าหลงไหลเพียงใด แต่มันก็มี เบื่อ บ้าง และอีกอย่างผมแค่อยากจะถนุถนอม ไม่อยากให้คนตรงหน้าเจ็บ ยอมรับครับผมเป็นพวกชอบความรุนแรง

 

"......." 

 

"ผมมันเก่าแล้วนี่ พี่อาจจะเบื่อ" เหมือนจงออบจะอ่านใจผมออก นี่เค้าคิดอย่างนั้นหรอ

 

"ไม่ใช่นะจงออบ!!! พี่ยังรักนายคนเดียว คนอื่นนั้นแค่ผ่านเลยไป" ผมพยายามอธิบาย แต่ก็เหมือนคำแก้ตัวที่ดูโง่ๆเพื่อจะให้พ้นผิด

 

"งั้นหรอ? ......."

 

"ใช่" ผมตอบอย่างใจเย็น หวังว่าจงออบจะลดอารมณ์ลงมาบ้างแล้วเลิกร้องไห้

"แล้วถ้า.......  ผมอยากจะผ่านกับคนอื่นบ้างหล่ะ ...พี่จะไม่ว่าอะไรใช่ไหม?" ......ผมอึ้งกับประโยคที่จงออบพูด เค้าจะสื่ออะไร คงไม่ใช่แบบที่ผมคิดใช่ไหม    



ความรู้สึกมากมายก่อเกิดทันที ผมไม่คิดว่าจงออบจะพูดแบบนี้ อารมณ์หลายๆอย่าง ตอนแรกผมที่เป็นฝ่ายใจเย็นตอนนี้อารมณ์ภายในเริ่มจะคลุกรุ่นกลายเป็นความโกรธและความรู้สึกที่เรียกว่าความหึงหวง จงออบคงไม่ได้มีใครอื่นนะ...

 

"พี่รู้ว่าจงออบไม่มีทางทำแบบนั้น" ผมข่มอารมณ์และเสียงให้เย็นลงเพื่อเราจะได้คุยกันดีขึ้น

 

"ไม่ใช่ไม่มีทางครับ"

"แต่ผมทำไปแล้ว" !!!! .....แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรมาก ประโยคถัดมาถึงกับช็อค

 

"หมายความว่าไงจงออบ!!!!! ตอบพี่มานะ!" ผมแผดเสียงใส่คนร่างเล็กด้วยความโกรธ มันอาจจะไม่ได้หมายความในสิ่งที่ผมคิดก็ได้ จงออบอาจจะโกหกผม เพื่อออกห่างผมไปเท่านั้น....

 

 

"ฮึก.. พี่แดฮยอน เราเลิกกันเถอะครับ ผมเหนื่อย ตลอดมาผมคอยแต่ห่วงและหวงพี่ แต่พี่ไม่เคยหวงตัวเอง กลับปล่อยตัวไปกับคนอื่น ในเมื่อพี่มีผมยังไม่พอ เราก็สมควรหยุดกันไว้แค่นี้ ขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆทุกอย่างที่ให้มา ตลอดระยะเวลาที่คบกัน ผมบอกกับตัวเองเสมอว่ารักเราจะยาวนานจนตาย แต่วันนี้ผมกลับพังทลายมันเอง..."
เค้าไปเอาคำพูดพวกนี้มาจากไหน ผมจะเสียคนที่ผมรักไปจริงๆใช่ไหม

"ไม่ๆ จงออบ จะไปไหนไม่ได้นะ เรารักกันไม่ใช่เหรอ? นายเป็นของพี่นะ" ผมฉุดร่างเล็กเข้ามากอด ร่างที่สั่นสะท้านใต้อกของผมที่พยายามดิ้นให้หลุดออกไป

 

"แล้ว ฮึก.. ทำไมของของพี่.. มันไม่ได้มีแค่ผมคนเดียว..ฮืออออ ผมอยากเป็นแค่คนเดียวของพี่.." ....ความรู้สึกผิดพุ่งจู่โจมทันที ทั้งที่ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยรู้สึกผิดกับจงออบขนาดนี้เลย

 

 

พลั่ก!!!

 

"เห้ย มึงพอได้แล้วเอามือสกปรกออกไปจากแฟนกู" อยู่ๆก็มีบุคคลที่สามโผล่เข้ามา มันดึงจงออบออกไปแล้วเสยหมัดเข้าหน้าหล่อของผมอย่างจัง

"มึงเป็นใครว่ะ เข้ามาในห้องกูได้ไง" ผมเช็ดเลือดมุมปากก่อนจะเลียด้วยลิ้นแล้วชิมรส กลิ่นคาวคลุ้งไปทั่วโพรงปากร้อน

 

"กูก็แฟนจงออบไง" ห๊ะ? แฟน? ประโยคนี้ทำผมแปลกใจมาก พวกเขาไปแอบคบกันตอนไหนตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมผมถึงไม่รู้

 

"มึงแค่แฟน แต่กูผัว กูวิน" ผมเถียงไปอย่างลอยหน้าไม่กลัวใครทั้งนั้น แม้คนข้างหน้าจะสูงกว่าก็ตาม ผมแอบเหลือบเห็นจงออบตกใจกับคำพูดที่ผมลั่นออกจากปาก

 

"แล้วไง? ก็แค่ผัวเก่า" มันรีบสวนกลับทันทีแล้วสาวเท้าเข้ามาหาผม

 

"พี่ฮิมชาน!!!! พอเถอะครับ" จงออบวิ่งเข้ามากอดเอวไอ้คนที่ชื่อฮิมชานที่กำลังง้างมือจะต่อยผมอีกรอบ เป็นภาพที่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หน้าอกมากจนมันอธิบายไม่ถูก

 

"เหอะ กูจะเห็นแกจงออบละกัน" มันถอยออกไปหาจงออบ แต่ผมรีบพุ่งไปหาคนตัวเล็กก่อน

 

"ไปคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่?" ผมรีบคว้าแขนคนรัก ไม่สิ อดีตคนรักมาถามให้หายข้องใจ
 

 

".... ก็ตอนที่พี่อยู่กับใครอื่นที่ไม่ใช่ผมนั้นแหล่ะ" ..........

"หึ   หมดเวลาของมึงแล้วแดฮยอน มีของดีแต่ไม่รักษา งั้นกูขอดูแลแทนเอง"  ไอ้ฮิมชานพูดก่อนจะพาจงออบเดินไปที่รถของมัน


ภาพที่ผมเห็นนั้นมันกำลังเช็ดน้ำตาให้จงออบ ผมคิดในใจ แก้มนุ่มนั้นควรจะมีแค่ผมคนเดียวที่สัมผัสมันได้เท่านั้น แต่วันนี้ผมกลับปล่อยให้คนอื่นสัมผัสมัน ผมเริ่มเข้าใจแล้วหล่ะ ความรู้สึกที่จงออบบอก ถ้าถามว่าทำไม่ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลยรึไง? ใช่ครับ ไม่เลย คนรักของผมซื่อสัตย์และภักรดีกับผมมาก ผมจึงไม่ได้รับความรู้สึกอย่างนั้น ว่ามันเจ็บจริงๆ การเห็นคนที่ตัวเองรักอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่เรา ...ผมมองตามรถที่วิ่งแล่นออกไปจนลับตาในความมืด

 

 

 

It's all Lie......

 

 

...................นานเท่าไหร่แล้วที่ผมนั่งเหม่ออยู่ตรงนี้ ตรงที่คนที่ผมรักจากผมไป แขนขามันชาไม่ขยับไปไหน ชาไปถึงหัวใจ ถ้าหากมันหยุดเต้นได้ มันคงหยุดไปนานแล้ว แต่มันยังคงจะเต้นอยู่เพื่อตอกย้ำความเจ็บปวดที่ผมเป็นคนสร้างเอง


ในสมองคิดทบทวนนึกย้อนกลับไปวันวาน วันเก่าๆที่เราเจอกันครั้งแรก สบตากันครั้งแรก พูดคุยกันครั้ง ทุกสิ่งทุกอย่าง ผมยังจำมันได้ดี ประโยคคำหวาน คำสัญญามากมาย เวลาดีๆที่อยู่ด้วยกัน ผมไม่เคยลืม จนวินาทีสุดท้ายที่ผมสูญเสียคนที่เป็นทุกอย่าง ไม่ว่าผมจะทำผิดกี่ครั้งเขาก็ให้อภัยผมตลอดมา แต่ครั้งนี้คงจะร้ายแรงสุดจะทนเกินกว่าที่จงออบจะรับไว้แล้วสินะ ผมมันไม่น่าให้อภัย ผิดกี่ครั้งก็ยังไม่สำนึก ผมไม่เคยนึกถึงใจจงออบเลย เพราะคำว่า เบื่อ คำเดียว ผมไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าเค้าจะเบื่อผมบ้างไหม ตลอดมาผมทำตามใจตัวเอง รักสนุกไปวันๆ ไม่เคยย้อนกลับมาดูคนที่อยู่ข้างหลัง จงออบก็คงเอือมระอาผมเหมือนกัน ความรู้สึกเบื่อที่เคยมี บัดนี้แทนที่ด้วยคำว่า เสียดาย ผมเสียดายคนรักดีๆไป ชาตินี้ผมจะหาคนแบบนี้ได้อีกไหมนะ....  


ตอนนี้น้ำใสใสไหลออกจากตา นี้นะหรอน้ำตาของผู้ชาย หมดแล้วเวลาที่จะแก้ตัว ผมยังไม่ได้พูดแม่แต่คำว่า 'ขอโทษ' ผมมันแย่เหลือเกิน......  ผมควรปรับปรุงตัวเองใหม่........

                 
      "......จงออบ... พี่ขอโทษ....พี่ผิดไปแล้วพี่ยังรักนาย  โชคดีนะ"

เหมือนหัวใจมันสั่งให้พูดออกไป แม้ว่าจงออบจะไม่ได้ยิน แต่ขอให้ผมได้พูดก็พอ...

 

 

 

 

 

JongUp

 

 

"ขอบคุณมากครับพี่ฮิมชาน" ผมเอ่ยขอบคุณลูกพี่ลูกน้องที่เป็นญาติห่างๆอย่างเบาๆ ในใจตอนนี้ปวดร้าวเหลือเกินจะอธิบาย
 

 

"ความจริงนายไม่น่าทำแบบนี้นะ ทำไมไม่ทำตามหัวใจตัวเอง พี่ไม่เข้าใจนายจะฝืนทำไม ดูหมอนั่นเหมือนจะรักนายมากนะ" 

 

"รักหรอครับ? ทำไมรักต้องทำแบบนี้ด้วยหล่ะครับ? เค้าผิดหลายครั้งเกินจะให้อภัย ผิดซ้ำๆความไว้ใจผมก็ไม่มีแล้วนะ ผมเหนื่อยครับพี่ฮิมชาน ผมอยากหยุด" น้ำตาผมไหลอีกครั้งเมื่อย้อนกลับไปคิดเรื่องนั้น

 

"โอ๋ๆๆๆ คนดีของพี่ ไม่เอานะไม่ร้องไห้... " พี่ฮิมชานดึงผมเข้าไปกอดพร้อมกับใช้มือเรียวลูบหัวปลอบใจผม

"ถ้าคิดว่าดีก็ทำต่อไปนะ พี่จะไม่ยุ่ง ชีวิตเรา เราเลือกกำหนดเอง"

 

"ครับ" ผมพยักหน้าให้รู้ว่าเข้าใจแล้ว พร้อมกับปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม แล้วเดินเข้าไปในบ้านที่ผมไม่ได้กลับมาหลายอาทิตย์ และตั้งใจว่า ชีวิตต่อไปนี้ ...ผมคิดว่า ผมจะอยู่ได้โดยที่ไม่มีแดฮยอน...

 

 

THE END. (?)
 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"คุณคิดว่ามันจะจบง่ายๆแบบนี้เหรอครับ? ไม่มีทาง ของของผม ยังไงมันก็เป็นของผมแค่คนเดียว.... ในเมื่อไอ้ฮิมชานมันท้าทายอำนาจด้านมืดของผม เราจะได้เห็นดีกัน"

I REMEMBER 

 

JongUp

 

09:35 น.

 

 เช้าวันที่สี่ ที่ผมจากแดฮยอนมา วันนี้พี่ฮิมชานจะมารับผมไปเลือกซื้อของใช้จำเป็นกัน  
 

            

          หลายวันแล้วนะครับที่ผมอาศัยอยู่ในบ้านของพ่อแม่ที่ท่านทิ้งไว้ให้ผมคนเดียว ไม่ใช่สิ ผมอยู่กับพี่ฮิมชาน ลูกพี่ลูกน้องกับผมตั้งแต่เด็ก เขาจะมาหาผมที่นี้ทุกวัน มาเป็นเพื่อนคุยแก้เหงาให้ผมผ่อนคลายความเศร้าในใจ หลังจากวันที่ผมจากแดฮยอนมา เค้าไม่โทรหาผมเลย ....จะโทรได้ยังไงหล่ะครับ ก็ผมเปลี่ยนเบอร์ใหม่ ตั้งแต่ตอนที่ผมอยู่ในรถ เค้าพยายามติดต่อผมมาตลอด แต่พี่ฮิมชานคว้าโทรศัพท์ผมโยนออกไปนอกหน้าต่างไป เค้าจะตามหาผมรึเปล่านะ?? 

 

        

 

          หลายคนสงสัยว่าทำไมแดฮยอนไม่มาตามหาผมที่บ้าน  เค้าไม่รู้หรอกครับ ผมไม่เคยบอก คบกันมาสามปี ผมแค่บอกว่าเคยมีบ้านตอนอยู่กับครอบครัว แต่พอพวกท่านเสียไปผมก็ย้ายไปอยู่ที่หอพักใกล้ๆกับโรงเรียนและหางานพิเศษทำ ผมไม่ได้บอกที่อยู่กับเค้า แต่ผมจะกลับมาที่นี้เดือนละหนึ่งครั้ง แค่ผ่านเท่านั้นหล่ะครับ เพราะมาที่นี้ทีไรผมจะนึกถึงความทรงจำเก่าๆตอนพ่อแม่ยังอยู่ แล้วน้ำตาผมจะไหล ผมขอไม่เรื่องนี้ละกันนะครับ เอาเป็นว่าแดฮยอนไม่รู้ 

 

 

              ผมเจอกับแดฮยอนตอนเข้ามาเรียนเกรดสิบที่โรงเรียนดังแห่งหนึ่ง ค่าเทอมนั้นผมพอส่งได้เพราะมีมรดกที่ได้รับอยู่ด้วยหลังจากบุพการีเสีย  วันรับน้องเลยครับ เค้าหาว่าผมหลับในขณะคนอื่นกำลังทำกิจกรรม พี่เค้ามานั่งจ้องหน้าผม ฮ่าๆ นึกถึงแล้วผมยังขำอยู่เลย อยู่ๆความสุขก็กลับมาอีกครั้งจนผมต้องยิ้มออกมา แต่ก็ต้องหุบยิ้มอีกครั้งเพราะมันเป็นแค่อดีต 

             
 

             

              ตอนนี้ไม่มีแล้วคนที่ชื่อ แดฮยอน หลายวันที่ผมมาอยู่นี้ผมก็ใช้ของพี่ฮิมชานที่เค้าเอามาให้ยืมก่อน พี่ฮิมชานบอกว่ายังไม่ควรออกไปข้างนอก เพราะอาจจะเจอกับแดฮยอนในช่วงสองสามวันแรกที่หนีออก มา สิ่งของของผมแทบจะไม่มีเลยตอนนี้ ทุกอย่างของผมที่เคยใช้เคยมีร่วมกันกับแดฮยอนผมทิ้งไปหมด ไม่ใช่สิ ผมไม่ได้ทิ้ง ผมไม่ได้หยิบมันติดมาด้วยต่างหาก แต่ก็ดีแล้วครับ ผมเลือกปล่อยมันไว้กับแดฮยอนมากกว่า เค้าจะเก็บหรือเค้าจะทิ้งก็เรื่องของเค้า ผมขอไม่ยุ่ง

 

 

"จงออบ" ในขณะที่ผมกำลังนั่งคิดอะไรไปเรื่อย พี่ฮิมชานก็เปิดประตูเข้ามากับใบหน้ายิ้มแย้ม

 

 

"ครับ" ผมขานรับโดยที่ไม่หันมอง มันเป็นการกระทำที่ค่อนข้างเสียมารยาท

 

 

"นั่งคิดอะไรอยู่ห้ะเรา?" 

 

 

"เปล่าครับ ผมแค่นั่งนึกว่าวันนี้จะซื้ออะไรดี" ผมโกหกคำโต ผมไม่อย่างให้พี่ฮิมชานเป็นห่วง และไม่อยากให้พี่เค้าคิดมากตามผมอีกคน

 

 

"อ่อ โอเค งั้นเราไปกันเลยนะ"

 

 

"ครับ" ผมตอบก่อนจะเดินตามพี่ฮิมชานไปขึ้นรถ รถคันเดียวกันกับคันที่พาผมมาส่งที่นี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

DaeHyun

 

 

               "อื้มม" 

 

         ผมบิดขี้เกียจด้วยความง่วง แสงแดดอ่อนๆส่องรอดผ่านเส้นใยผ้าม่านมากระทบหน้าของผม เปลือกตาทั้งสองข้างค่อยๆเปิดอย่างช้าๆ และกลับปิดลงอีกครั้งพร้อมพลิกตัวกลับมาอีกด้านเพื่อควานหาร่างเล็กอุ่นๆที่อยู่ข้างๆตามเคย  แต่ก็พบกลับความว่างเปล่า ผมลืมตาขึ้นอย่างตกใจ ก่อนที่จะกระเด้งตัวขึ้นมา ตั้งสติ พรางคิดว่าจงออบอาจจะยังอาบน้ำอยู่ แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไร 

 

ติ๊ก...

 

ติ๊ก...

 

ติ๊ก...

 

 
มีแต่เสียงนาฬิกาที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ผมขยี้ผมยุ่งๆของตัวเอง ผมมองนาฬิกา ตอนนี้เวลาก็ล่วงไปแล้ว 10:00 น. ชีวิตใหม่ที่ผมไม่เคยชิน ปกติผมตื่นเช้ากว่านี้เพราะมีคนตัวเล็กคอยปลุก

 

    ผมนั่งพิจารณาครุ่นคิด ได้แต่หลอกตัวเองไปวันๆว่สจงออบจะกลับมา น้องเค้าแค่ออกไปเที่ยวเดี๋ยวก็กลับ แต่ทำไมไปนานเหลือเกิน ผมไม่รู้ว่าผมหมกตัวอยู่ในห้องนี้นานเท่าไหร่ ปฏิทินไม่เคยดู และแสงสว่างก็วูบขึ้นมาจากวัตถุที่อยู่ในมือผม

 

'แบตเตอร์รี่หมด ปิดเครื่อง' และก็ปรากฏภาพคนที่ผมเฝ้าคิดถึง รอยยิ้มสดใสกับดวงตาเล็กๆใบหน้าคล้ายแมวน้อย กำลังยิ้มอย่างร่าเริงในอ้อมกอดของผม ก่อนที่หน้าจอจะมืดดับไป 

 

............... ผมพยายามโทรหาจงออบ แต่เค้าไม่มีทีท่าว่าจะรับสายผม และก็ปิดเครื่องด้วย ผมไม่รู้ว่าจะไปตามหาที่ไหน ที่หอพักก็ไม่มี ผมรู้แค่ว่าจงออบมีบ้านที่เคยอาศัยอยู่กับพ่อแม่ แต่ว่าผมไม่ได้ถามว่ามันอยู่ที่ไหน เพราะน้องเค้าบอกว่าไม่อยากนึกถึง เพราะว่ามันเศร้า เรื่องเกี่ยวกับครอบครัวของจงออบ 

 

 
     ผมพิจารณาของทุกอย่างที่อยู่ในห้อง ผมไม่กล้าขยับหรือเคลื่อนย้ายสิ่งของอะไรทั้งนั้น แม้แต่สบู่ผมยังไม่กล้าแตะ หลายวันแล้วที่ผมไม่ได้อาบน้ำ อาหารที่มีก็แค่รามยอนแที่เหลือๆอยู่ ผมทำอาหารไม่เป็น ตอนนี้อาหารสำเร็จก็คงหมดตู้เย็นแล้วมั้ง ผมอยากอยู่กับตัวเองมากขึ้น อยู่คนเดียวไม่ยุ่งเกี่ยวกับใคร คิดหาวิธีตามหาจงออบ แต่ก็สุดความสามารถแล้วจริงๆ 

 

 
       ผมไล่มองสิ่งของแห่งความทรงจำไปเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่ภาพกลุ่มเพื่อนของผม ใช่สิ ผมยังมีเพื่อนอยู่นี้ เมื่อยามมีปัญหาเราควรปรึกษากัน พอคิดได้ผมก็ลุกขึ้นจากเตียง เอาโทรศัพท์สุดหรูของผมไปชาร์จแบต ก่อนจะลุกไปเปิดทีวีดูข่าวที่ไม่ได้ดูมาหลายวัน เมื่อแสตนบายทีวี รายการแรกที่เปิดขึ้นมาคือโปเกม่อน.... การ์ตูนที่จงออบชอบ 

 

         
    ผมจำได้ครับ วันนั้นตอนรับน้องม.4 ทุกคนต่างสนุกสนานกับกิจกรรมที่รุ่นพี่จัดขึ้น แต่มีเด็กคนหนึ่งนั่งหลับ ผมเดินไปกะจะทำโทษ แต่น้องเค้าไม่ได้หลับครับ แค่ตาเล็กเกินไป เราจ้องหน้ากันเกือบนาทีเพราะผมจะให้แน่ใจว่าน้องเค้าหลับรึเปล่า แต่มันกลับมีตวามรู้สึกหนึ่งพรุ่งขึ้นมา มันเป็นความรู้สึกผูกพันธ์ ความรู้สึกที่ผมไม่เคยมีให้ใครนอกจากพ่อกับแม่ของผมเอง ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ น้องเค้าก็จ้องหน้าผม ก็ที่เพื่อนผมจะลากออกผมไปเพราะมันทำให้ทุกคนต่างหันมามองและหยุดกิจกรรม หลังจากวันนั้นผมก็เฝ้ามองน้องจงออบห่างๆ เค้าเป็นเด็กผู้ชายที่น่ารักมาก รอยยิ้มมีเสน่ห์ เรียกได้ว่ายิ้มทีนี้โลกสดใสเบิกบานขึ้นมาทันที น้องเค้าขอบอยู่คนเดียว จนวันหนึ่งผมเอาไอศรีมเชอร์เบตไปให้น้องเขา เพราะผมแอบสืบรู้ว่ามาว่าจงออบชอบกินรสนี้ 

 

"อ่ะนี้ ....พี่ซื้อมาให้"

 

" ......!!!!?"

 

"รับไปสิ" 

 

"ครับๆ" น้องจงออบรับไอศครีมไปแล้วค่อยๆเลียเหมือนลูกแมวน้อย ช่างเป็นภาพที่น่ารักจริงๆ 

 

"เราชื่ออะไรนะ?"

 

"เอ่อ... ผม มุน จงออบครับ"

 

"ชื่อเพราะจัง พี่ชื่อ แดฮยอนนะ จอง แดฮยอน" ผมแนะนำตัวก่อนจะนั่งลงข้างๆ

 

"พี่แดฮยอนฮะ"

 

"หื้ม?? ว่าไง"

 

"พี่ช่วยเล่นดูเอลการ์ดยูกิเป็นเพื่อนผมหน่อยนะฮะ ^^ "  ผมอ้ึงครับ เกินคาด ไม่คิดว่าน้องเค้าจะเป็นฝ่ายดีตอบกลับผมด้วย และผมดีใจมากที่น้องเค้าชวนเล่น .....

 

และจากนั้นเราก็สนิทกันมากขึ้นเพราะการ์ดยูกิ ใครแพ้ต้องเลี้ยงข้าว ซึ้งผมก็แพ้จงออบอยู่บ่อยๆ ไม่ใช่ว่าผมอ่อนหัดนะครับ แต่เป็นเพราะผมอยากเลี้ยงข้าวคนตัวเล็กนี่ต่างหาก....





COMA /\__\/\/\/\/\ __/\/\________________

 

 

         ผมหยุดนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตที่แสนสุข ใบหน้าผมตอนนี้ฉีกยิ้มเต็มที่เหมือนคนบ้า ก่อนจะมีน้ำตาไหลออกมา เมื่อไม่ได้ยินเสียงดังในครัวที่ปกติจงออบจะลงมือทำอาหาร ไม่มีคนตัวเล็กที่คอยยืนยิ้มร่าอยู่ตรงประตู ผมคิดถึงจงออบเหลือเกิน


          หลายวันนี้ได้แต่พยายามทำใจให้เข้มแข็ง ชีวิตผมเหมือนขาดอะไรบางอย่างไป ใช่ครับ ทำไมเมื่อก่อนชีวิตผมไม่มีใครแต่ก็ยังอยู่ได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ มันเจ็บใจจะขาดตาย คุณเคยรู้สึกไหม? เมื่อคนที่คุณรักอยู่ๆมาจากคุณไป โดยที่คุณยังไม่ทันได้ตั้งตัว มันรู้สึกแปลกๆ แต่ผมควรสมน้ำหน้าตัวเองสิ ควรจะเจียมสังขารนานแล้วตั้งแต่ผมนอกกายจงออบ  


           และสมองผมก็ประมวลภาพในอดีตอีกครั้ง ภาพในวันที่เราตกลงคบกัน วันที่เราตกลงเป็นของกันและกันเพื่อจะอยู่ด้วยกัน
 

 

"จงออบ ....เป็นของพี่แล้วนะครับ" ผมพูดข้างๆหูคนตัวเล็กที่นอนข้างๆ 

 

"ครับ... พี่ก็เป็นของผมเหมือนกัน" คนตัวเล็กจ้องหน้าผมด้วยใบหน้าเขินอาย ดวงตาคู่นั้นปิดความสุขไว้ไม่มิด ก่อนที่จะซุกหน้าเข้ามาในอ้อมอกของผม

 

"เป็นของพี่คนเดียวนะ ห้ามเป็นของใครอีกทั้งนั้น"

 

"แน่นอนครับ พี่ก็ห้ามมีคนอื่นนะ........ ...........แต่ถ้ามี ผมจะเป็นคนเดินออกไปจากชีวิตพี่เอง"

 

"ทำไมพูดแบบนี้หล่ะ พี่ไม่มีใครหรอกหน่า รักแค่จงออบคนเดียว"

 

"ผมก็แค่บอกไว้ครับ ผมรู้ว่าพี่เมียวของผมไม่ทำแบบนั้นหรอกก ยังไงผมก็จะอยู่กับพี่ไปจนตาย คิ้คิ้" จงออบหัวเราะ คิกคัก ผมขยี้ผมนุ่มนั้นอย่างเอ็นดูก่อนจะกระชับอ้อมแขนเพื่อกอดเด็กคนนี้ให้แน่นขึ้น

 

 

             
             น้ำตาผมเริ่มหลั่งไหลอีกครั้ง เมื่อนึกถึงบรรยากาศแบบนั้นและเราจะนอนกอดกันตลอดจนเช้า ซึ่งวันนี้ไม่มีแล้ว เป็นผมเองที่เป็นคนพลาด ผมเองที่ผิดสัญญา เมื่อผมนึกถึงค่าว่าคนคนนี้ได้มายากเย็นแค่ไหน จงออบเป็นคนใจแข็งครับ เค้าโดดเดี่ยว ที่ผมเข้าถึงเค้าได้ไม่ใช่เพราะการ์ดยูกินะ มีอีกหลายๆอย่างที่ต้องคอยตามเอาใจจนเค้าไว้ใจผม 

 

         
              เมื่อยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจและเสียดาย ผมรู้ครับว่าหลายคนเคยรู้สึก การดิ้นรนทุ่มเทเพื่อให้ได้บางสิ่งที่สำคัญมากๆมาครอบครอง แต่พอได้มาแล้วกลับลดค่าของมันลงไป แต่ไม่ใช่กับจงออบนะ ผมรักคนคนนี้ครับ แต่แบบ คือคนเรามันก็ต้องมีเบื่อหน่ายบ้างและต้องการความหลากหลาย ....ไม่รู้สิ ผมก็อธิบายยากความรู้สึกของผู้ชาย แต่จงออบก็ผู้ชายเหมือนกัน ผมไม่รู้ว่าเค้าจะรู้สึกอย่างนี้บ้างไหม ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันจงออบแทบจะไม่เหลียวมองใครจริงๆ เค้าเชื่อฟังผมคนเดียว ผมดีใจมาก แต่ทำไมผมถึงทำร้ายไปได้ลงคอ
 

 

              ผมหยิบกรอบรูปภาพข้างเก๊ะหัวเตียงขึ้นมาดู มันเป็นรูปคู่ของผมกับจงออบตอนเราไปเที่ยวทะเลด้วยกันที่ปูซาน ผมแนะนำจงออบให้พ่อแม่รู้จักด้วย ซึ้งพวกท่านก็ไม่ว่าอะไร แถมยังปลื้มจงออบสุดๆ ก็ถือว่าเป็นเรื่องดี ผมใช้นิ้วหัวแม่มือกดลูบลงไปที่ใบหน้าคนตัวเล็กที่ยืนกอดคอผมอยู่ ยอมรับครับว่าใจผมเต้นแรงทุกทีเมื่อเห็นรอยยิ้มนี้

 

"จงออบ  ........นายจะเป็นยังไงบ้างนะ "

 

"........คิดถึงกันบ้างหรือเปล่า "

 

".....พี่คิดถึงนายเหลือเกิน "

 

"......กลับมานะ กลับมาหาพี่เถอะ พี่ขอโทษ"

 

....

 

           ผมได้แต่พร่ำเพ้อกับรูปภาพคนรัก จงออบไม่ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มอย่างเดิม มันแปลว่าเค้าจะกลับมาใช้ไหม? ผมเริ่มหลอนแล้วละครับ คุยกับรูปภาพ .....แต่มันเป็นความสุขของเรานี่ ถึงตัวจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แค่ตอนนี้เราได้จ้องหน้ากัน ถึงแม้เขาจะไม่เห็นเราก็ตาม แค่ให้ได้เป็นฝ่ายรักฝ่ายเดียวก็ไม่เป็นไร ใครจะว่าบ้าเพราะคุยกับรูป ผมก็จะไม่สนใจ คุณไม่รู้หรอกคลับว่ามันทรมานแค่ไหน เหมือนแฟนคลับศิลปินหลายๆคน สังเกตุจากเพื่อนในคณะของผม เมื่อก่อนผมเคยว่าว่าพวกเธอเพ้อเจ้อ ไร้สาระ แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว แค่พวกเธอได้คุยกับรูปโอ้ปป้าที่รักของพวกเธอที่ยืนยิ้มอยู่ในโปสเตอร์ พวกเธอก็มีกำลังใจขึ้นมากแล้ว และวันนี้รู้แล้วครับว่ามันสุขแค่ไหน

 

'กร็อออดดดด'

 

เสียงท้องผมร้อง ผมต้องหยุดพร่ำเพ้อสักครู่ ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินไปหยิบผ้าขนหนูที่แขวนอยู่ตรงผนังห้อง

ผมมองผ้าขนหนูของจงออบ กลิ่นตัวหอมอ่อนๆของเค้ายังคงอยู่ไม่หายไปไหน มันเป็นกลิ่นที่ผมหลงไหลมาก และมันไม่เหมือนใครๆที่ผมนอนด้วย คิดแล้วก็เสียดาย แต่ว่า อีกไม่นานหรอกครับ เจ้าของมันจะกลับมาเมื่อผมนึกบางอย่างที่จะทำออก หึหึ

 

 

JongUp

 

"ฮัดชิ่วว!!" ผมจามออกมาอย่างแรงโดยไม่รู้สาเหตุ คงเป็นเพราะกลิ่นในห้างสรรพสินค้านี้ฉุนเกินไปเพราะมีแต่เสื้อใหม่ที่เพิ่งผลิตออกมา

 

"ไม่สบายหรอจงออบ?" พี่ฮิมชานถามผมด้วยความเป็นห่วง
 

 

"คงงั้นมั้งครับ" ผมตอบไปเรียบๆ
 

 

"อ่า.. พี่ขอตัวไปเข้าห้ะองน้ำก่อนนะ ^^ " 
 

 

"ครับๆ"        แล้วพี่ฮิมชานก็เดินจากไป ผมมองตามแผ่นหลังนั้น ความจริงพี่ฮิมชานเค้าดีกับผมมาก  หลายวันที่ผ่านมานี้เขาดูแลผมดีพอๆกับแดฮยอนอยู่เหมือนกัน หลายครั้งที่ผมหวั่นไหว พยายามหักห้ามใจตัวเองไม่ให้คิดไกลกว่าลูกพี่ลูกน้อง

           

              ผมที่เดินเลือกเสื้อผ้าอยู่พลันหางตาเหลือบไปเห็นชีสเค้กในร้านเจ้าประจำ และสมองก็ประมวลผมภาพใบหน้าชายหล่อเหลาตาคมผิ้วเข้มที่คุ้นเคย และภาพผมกับพี่แดฮยอนนั่งป้อนเค้กกันอยู่ตรงโต๊ะประจำติดระเบียงชุดนั้น คิดแล้วมันก็เจ็บแปล็ปขึ้นมา ความจริงผมไม่น่ามาที่นี้ ทุกสถานที่นั้นล้วนมีแต่ความทรงจำระหว่างผมกับพี่แดฮยอน ร้านเสื้อนี้ก็เหมือนกัน ผมจำได้ผมเคยพาพี่เค้ามาเลือกเน็คไทด์อันใหม่เพื่อใส่ไปงานวันเกินเพื่อนสนิทของเขา     ผมรีบสะบัดหัวไล่ความคิดนี้ออกก่อนที่น้ำตาจะไหลกลางห้าง 

 

"ได้ยังจงออบ?" ในขณะนั้นพี่ฮิมชานก็เดินเข้ามา 

 

"ได้แล้วครับ ทำไมเข้าห้องน้ำเร็วจัง??" ผมถามด้วยความสงสัยเพราะพี่ฮิมชานบอกจะไปเข้าห้องน้ำ แต่มันเร็วมาก แค่ห้วงความคิดผมเท่านั้นเอง เค้าก็กลับมา

 

"พี่ยังไม่ได้เข้าเลย" พี่ฮิมชานยู่ปากอย่างหงุดหงิด เขาไปเจออะไรที่ห้องน้ำมานะ รึว่าพวกโรคจิต? ฮ่าฮ่า ผมเห็นแล้วยังขำ การกระทำที่เหมือนเด็กหญิงเอาแต่ใจของพี่เขา

 

"เราไปหาอะไรกินกันเถอะ พี่หิวแล้ว จงออบมีร้านไหนที่อยากไปไหม? "
 

 

"อ้อ มีครับ เรารีบไปกันเถอะ ผมหิวแล้วเหมือนกัน" เมื่อพี่ฮิมชานได้ยินดังนั้นก็ยิ้มตาหยีออกมาด้วยความชอบใจทันที ก่อนจะคว้ามือผมเดินออกไป บอกเลย นี่ผมเขินจริงๆนะครับ ไม่เคยมีใครจับมือผมแบบนี้นอกจากพ่อและแดฮยอน

 

 

 

DaeHyun

 

        หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จ ก็มุ่งตรงไปที่โทรศัพท์ทันทีเพราะคิดอะไรบางอย่างออก ที่พึ่งสุดท้ายของผม

 

' โทรออก บัง ยงกุก '
 

 

"มีไร?" ไม่กี่อึกใจปลายสายก็รับ ซึ่งการรับสายแบบนี้มันช่างทำร้ายจิตใจผมจริงๆ
 

 

"กูมีเรื่องจะปรึกษาหว่ะ ออกมาเจอหน่อยดิ ร้านเดิม"

 

"เออๆ"  มันตอบด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย อต่ผมชินแล้วหล่ะครับ

 

               หลังจากนั้นผมก็ไปหาเสื้อผ้าใส่ แต่งหน้า เซ็ตผมให้เรียบร้อย ใบหน้าผมโทรมลงไปค่อนข้างมากเพราะไม่ได้นอน ผมมองกระจกครั้งสุดท้ายก่อนจะรีบคว้ากุญแจรถคันหรูของผมแล้ววิ่งลงไปข้างล่าง ขอเล่าประวัติยงกุกนิดนึงในขณะที่ผมขับรถนะ

 

             
                มันเป็นเพื่อนของผมตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมครับ เราสนิทกันมาก ครอบครัวมันใหญ่พอตัวเลย มีลูกน้องเยอะแยะ ธุรกิจอีกหลายอย่าง มันเองก็เป็นเจ้าของผับ หน้าตา... ผมก็ว่าหล่อใช้ได้นะครับ แต่ออกโหดๆไปหน่อย แต่ผมแปลกใจทำไมมันไม่มีแฟน ...... ไม่ใช่มันไม่เคยมีนะครับ แต่หลังจากเลิกกับจีอึน ผมก็ไม่เคยเห็นมันคบหาใครอีกเลย มันมีน้องชายด้วยอีกคนนึง ไอ้เด็กเสาไฟฟ้าจุนฮง แสบพอๆกับพ่ีมันนั้นแหล่ะครับ เหมือนมันจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกัยจงออบ แฟนมันก็เหมือนกัน น้องยองแจหน้ามนตากลมผมบ็อบ คิดถึงคู่นี้แล้วขำนะครับ วันที่ยองแจจับได้ว่าไอ้เจลโล่ เอ่อ คือ เจลโล่กับจุนฮงก็คนเดียวกันละครับ มันแค่ตั้งชื่อขึ้นมาให้เท่ห์ๆเฉยๆ  เข้าเรื่อง วันที่ยองแจจับได้ว่าเจลโล่นอกใจ ไอ้เจลโล่โดนยองแจกระโดดตบหน้า เพราะว่าตบธรรมดาไม่ถึงก่อนจะบอกเลิก และมันก็มาร้องไห้คร่ำครวญให้ผมฟัง แต่ไม่รู้มันทำยังไงได้ยองแจกลับมา เห็นมันบอกว่าพี่ชายสุดที่รักมันช่วย ผมก็ว่าจะต้องพึ่งพี่มันจริงๆ

 

         



             ผมเลี้ยวรถเข้ามาที่ลานจอดรถของร้านอาหารที่ผมกับจงออบชอบมาบ่อยๆ อาหารที่นี้อร่อยจริงๆครับ สายตาของผมเห็นเงาสะท้อนกระจกข้างกับรถที่คุ้นเคย มันมาถึงแล้วครับไอ้ยงกุก ผมทำการล็อกรถก่อนจะก้วเดินไปตามทางเข้าร้าน

 

'กริ๊งงงง~~' 

 

             เสียงกระดิงประตูดีงทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไป กลิ่นของอาหารอ่อนๆลอยมาแตะจมูก ชวนให้น้ำย่อยในกระเพาะผมทำงานอีกครั้ง ร้านนี้เป็นร้านไม่ใหญ่มาก เล็กๆ ตกแต่งน่ารักด้วยต้นไม้นานาพันธ์สีเขียวขจี แน่นอนครับ จงออบชอบ เขาชอบทุกอย่างที่เป็นสีเขียว มันดูสดใสดี ผมก็ว่ามันเหมาะกับจงออบแล้วนะ  

 

           ผมมองมาทางซ้ายโดยไม่ได้หันทางขวา ก็เจอไอ้ยงกุกนั่งไขว่ข้างหน้าโหดอยู่พอดี

 

"ไวจังมึง" ผมเอ่ยทัก

 

"พอดีกูมาทำธุระแถวนี้ ไง? สภาพมึงดูไม่ได้เลยหว่ะ"

 

"ก็กูแทบจะไม่ได้นอน ว่าแต่มึงมาทำธุระอะไรแถวนี้อ้ะ?"
 

 

"ก็ไปซื้อช้อกโกแล็ตให้ไอ้โล่ดิ ร้องไห้ง้องแง้งอยู่นั้นแหล่ะ โตจนมีเมียแล้วยังอ้อนเป็นเด็กๆ"

 

"เออหน่ะ มันก็แค่อยากอ้อนพี่มัน" ผมเอ่ยชม(?) เพราะเอ็นดูพี่น้องคู่นี้อยู่ไม่น้อย พวกมันเอาใจใส่กันดีจริงๆ

 

"แล้วมึงจะเอายังไงกับจงออบ?"
 

 

"คือ เรื่องเป็นนี้นะ......." ผมเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนั้น ผมยังจำได้ทุกคำพูด ทั้งของจงออบและฮิมชาน คิดดูแล้วนี้เหยินนี้ก็ปากดีอยู่เหมือนกัน ผมเลือกที่จะบอกทั้งเรื่องผมแอบมีคนอื่นแล้วจงออบจับอะไรและอีกมากมาย เท่าที่จะเป็นประโยชน์ เพื่อที่ไอ้ยงกุกจะได้คิดแผนถูก

 

"สมน้ำหน้า ใครใช้ให้มึงนอกใจหล่ะ ก็จริงอย่างที่มันว่า มีของดีไม่รักษา เพิ่งมาเห็นค่าตอนเสียมันไป กูไม่ช่วยดีกว่า  จงออบ ทำถูกแล้ว"

 

"เห้ย มึงได้ไงว่ะ เพื่อนกันก็ช่วยกันดิ๊!!" 

 

"ฮ่าๆๆ กูล้อเล่น ว่าแต่ ไอ้ฮิมชงฮิมชานนี้หน้าตาเป็นไงว่ะ แล้วถ้ามันเหยินอย่างที่มึงบอกจริงๆ แล้วทำไมจงออบเลือกมัน?? แสดงว่ามึงก็ด้อยกว่าชัดๆใช่ป้ะ??" เอ๊ะ ไอ้เหงือกนี้มันจะชมหรือจะด่าไอ้ฮิมชานกันแน่ ผมเริ่มไม่พอใจ - -

 

"คือ....หน้าตามัน คล้ายๆกระต่าย...เดี๋ยวนะ.... ให้กูนึกแป็ป"

 

"เออ..................."

 

"อืมมม.................. "

 

"....................? o__O? "  ไอ้ยงกุกเอียงคอ45 องศาพร้อมทำแววตาสงสัยแบบเด็กๆ (คือมึงหาความน่ารักไม่ได้เลยครับ แหม่ พอเถอะ)

 

"เอิ่มส์...................."
 

 

"............................"
 

 

"อื่มมมม................. "
 

 

"มึงจะเอิ่มส์ อืม อื่มมม อีกนานมั๊ย กูรอฟังอยู่!" มันขึ้นเสียงใส่ผม
 

 

"แป็ปนึงสิ กูนึกอยู่!!" ผมเถียงกลับทันที

 

"โว๊ะ!!! ห่านี่! กูละเอือม" มันบ่นพึมพำ แต่ผมไม่ได้สนใจอะไร



"...ไอ่แดฮยอน....."

 

"หื้ม? "



"ไอ่แดฮยอน...."



"อัลไลลลลล!!?? เรียกไม กูกำลังเรียบเรียงคำพูดอยู่" ผมตำหนิมัน โดยไม่มองหน้าเพราะสมองกำลังประมวนผลหนังหน้าไอ้ฮิมชาน

 

"กูว่า ....กููรู้แล้ว ไอ้ฮิมชานนั้นอ้ะ" ผมมองหน้ามันด้วยความสงสัย สีหน้ามันเหม่อลอยไปที่อะไรสักอย่างซึ่งอยู่ข้างหลังผม
 

 

"มึงรู้ได้ไงว่ะ กูยังไม่ได้เล่า"

 

"มึงก็ดูนู้นดิ"

 

 

           ผมมองตามที่ไอ้ยงกุกว่า โอโห่ ปรี๊ดเลยครับ ตอนนี้เหมือนเลือดในตัวผมสูบฉีด กล้ามเนื้อขาแขนมือไม้สั้นเกร็ง เส้นเอ็นบนหลังมือค่อยๆหดตัว ผมกำหมัดแน่น ขาสองข้างที่กำลังจะก้าวลุกไปต่อยไอ้คนที่เรียกตัวเองว่า แฟนใหม่ของจงออบ แต่ไอ้ยงกุกกดไหล่ผมไว้ก่อน

 

"ใจเย็นมึง นิ่งไว้ก่อน"

 

"นิ่งเชี่ยไรหล่ะ มึงดูมันทำ"     ภาพไอ้ฮิมชานกำลังใช้มือเช็ดคราบอาหารที่ติดมุมปากจงออบ มันกระแทกเต็มๆกับจอเรติน่านัยตาของผมเลย มันเป็นอะไรบาดที่บาดตาและทิ่มแทงจริงๆ คนตรงนั้นควรจะเป็นผมสิ ไม่ใช่มัน สีหน้าไอ้ฮิมชานยิ้มระรื่น ส่วนจงออบก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แต่ผมรู้สึกได้ นั้นมันเป็นยิ้มที่บ่งบอกถึงความเกรงใจ ไม่ใช่ธรรมชาติเหมือนตอนอยู่กับผม ผมเชื่อครับว่าจงออบยังรักผมอยู่ คิดแล้วตัวเองก็มีกำลังใจขึ้นมาอีกนิด แต่ตอนนี้คงต้องยอมๆฮิมชานไปก่อนอย่างที่ไอ้ยงกุกบอก
 

 

"สวยหว่ะ" 

 

"อะไรสวย? มึงมามีอารมณ์ติสท์ศิลปินหอกหักอะไรตอนนี้" ผมถามด้วยความแปลกใจ(?) เพราะอยู่ๆไอ้ยงกุกก็พูดประโยคแปลกๆออกมา ผมมองตามสายตามัน มันก็มองไปทางโต๊ะของฮิมชานและจงออบแหล่ะครับ แต่ คนที่ยงกุกมองไม่ใช่จงออบ แต่กลับเป็นไอ้ฮิมชานแทน

 

      ผมหันกลับมามองหน้ามันอีกครั้ง มันยังคงไม่ละสายตาจากไอ้ฮิมชาน ดูก็รู้ครับว่ามันรู้สึกอะไร สายตาอย่างนี้ นานแล้วที่มันไม่เคยใช้มองใคร

 

"นี่หรอว่ะ ฮิมชานคนที่มึงว่า"

 

"อือ ทำไม?"
 

 

"กูเพิ่งแลกลิ้นไปเมื่อกี้..."
 

 

"ห้ะ!!!!?"
 

 

"คือ กูเดินชนมันตอนเข้าห้องน้ำในห้าง มันด่ากูไม่ยั้งเลย ปากจัดชะมัด กูเลยปิดปากซะ"

 

"อ้อ ที่มึงมองมันนี้คือมึงติดใจไอ้ฮิมชานใช่มั๊ย ฮ่าๆ" มันไม่ตอบอะไรแค่แสยะยิ้มมุมปาก  ไม่รู้ว่าทำไมผมยังขำออก ทั้งๆที่คนรักผมนั้นกำลังสวีทอยู่กับคนอื่นด้านหลังผมแท้ๆ แต่คงเป็นเพราะไอ้ยงกุกหล่ะมั้ง ที่มันติดใจฮิมชาน ผมรู้สึกโล่งใจแปลกๆมาพร้อมกับรางสังหรแห่งชัยชนะ ผมควรวางใจมันนะยงกุก งานนี้คงต้องเชื่อฟังมันอย่างเดียว

 

"กูคิดอะไรออกแล้วแดฮยอน กูคงต้องช่วยมึงสุดตัว"

 

"เอ้า ก็แน่นอน ไม่ช่วยสิแปลก" พลันผมเห็นสายตาหื่นกระหายขึ้นมาวูบหนึ่งในดวงตาคู่นั้น ผมไม่รู้ว่าแผนมันคืออะไร แต่คงเป็นเรื่องดีสำหรับผมและไอ้ยงกุกแน่ๆ......

Yongguk

   ผมเจอแล้วครับ คนที่ตามหา เจ้าของรสลิ้นแสนหวานที่ผมไม่เคยสัมผัสที่ไหนมาก่อน หลังจากที่ผมผละปากออกมา เรียกได้ว่าคือรีบถอยห่างออกมาจากไอ้คนที่ชื่อฮิมชานทันที ดูหน้ามันเหวอมากๆ นั้นแหละครับ เหมาะที่จะปลีกตัว ใครจะอยู่ให้มันตบหล่ะ เห็นไอ้แดฮยอนว่าหมัดหนักน่าดู แต่ผมไม่อยากลองหรอก เดี๋ยวหน้าหล่อๆนี้พัง ให้ไอ้ฮิมชานมันเก็บแรงไว้ลองอย่างอื่นดีกว่า หึหึ...



"ผมได้ข้อมูลแล้วครับ คุณยงกุก"



"อื้ม ขอบใจมากนะ คิง"


ผมเอ่ยขอบคุณลูกน้องคนสนิท  ที่ช่วยสืบหาที่อยู่จงออบ เอาหล่ะ เราจะได้เริ่มแผนกันสักที




Himchan

  ผมเจออีกแล้ววว ไอ้คนที่มันมาขโมยจูบแรกผม ....คือ หมายถึงจูบแรกกับผู้ชายหน่ะครับ มันกล้าดียังไงมาจูบผม ในใจผมอยากจะเข้าไปต่อยมันมากๆ แต่ผมไม่อยากให้จงออบรู้ มันน่าอายนะ ผมเห็นมันนั่งอยู่กับแดฮยอน ดูท่าทางมันไม่เศร้าสักนิด หึ แต่ผมไม่รู้ว่าจงออบเห็นมันรึเปล่า ผมไม่อยากให้น้องมันเศร้าจึงเลือกที่จะไม่พูดไม่บอก  เพราะผมเห็นว่าดวงหน้าน้องเค้าเริ่มมีน้ำปริ่มๆ ผมจึงเอื้อมมือไปเช็ดให้ และเริ่มหาเรื่องสนทนา



    มาคิดอีกที ผมรู้สึกว่าบางอย่างเปลี่ยนไปนะ  ผมรู้สึกได้หลังจากตอนนั้น   ตอนที่มันผละปากออก ผมก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ รึผมจะพบตัวตนที่แท้จริง? แต่ผมพบแล้วนี้ ผมชอบจงออบครับ ชอบตั้งแต่เด็กๆแล้ว แต่คือเราแค่ญาติกัน ไม่ค่อยได้เจอกันมากเท่าไหร่ จึงไม่ค่อยสนิทมากนัก  แต่ตอนนี้ผมคิดว่า ความหวังของผมเริ่มจะเป็นจริงแล้ว





JongUp


    ผมเห็นพี่แดฮยอน  .......เค้ามากับพี่ยงกุก ผมไม่รู้ว่าเขาเห็นผมมั๊ย?  ผมเลือกที่จะทำเมิน ผมสังเกตุ  พี่เค้าไม่รู้สึกซึมเศร้าเลยสักนิด ร่าเริงด้วยซ้ำ  เขาไม่รู้สึกเสียใจเลยหรอ? คงมีความสุขดีสินะ  ชีวิตที่ไม่มีผมคอยหวง  เขาจะทำอะไรจะไปไหนกับใครก็ได้ แต่ทำไมกลับเป็นผมที่ต้องมาทุกข์ทนทั้งที่ผมเป็นคนเลือกทำแบบนี้เอง......
 


"จงออบ เป็นอะไรครับ? หื้มม? น้ำตาไหลทำไม"



"อ่อ.. เอ่อะ เปล่าครับ มันเผ็ดหน่ะ"  ผมเลี่ยงที่จะบอกพี่ฮิมชานว่าผมเห็นอะไร



"ห้ะ  สปาเก็ตตี้เนี่ยนะ เผ็ด"

 

"อื้อ ครับ ผมเผลอเทพริกลงไปหน่ะ ^^" ผมไม่ทันพูดอะไรมาก พี่ฮิมชานก็โน้มตัวลงมาเช็ดน้ำตาบนหน้าผม ผมก็แค่ยิ้มตอบกลับเบาๆ หวังว่าพี่แดฮยอนจะไม่หันมาเห็น ผมกลัวว่าเค้ายังจะมีอาลัยกับผมอยู่แล้วพี่ฮิมชานอาจจะโดนต่อย แล้วผมอาจจะโดนฉุดกลับ ..... แต่ตรงข้ามกัน ไม่มีเหตุวุ่นวายเกิดขึ้น ทำไมกันนะ เค้าไม่หวงผมเลยหรือไง  โอ๊ยยย ทำไมเป็นแบบนี้ ผมเจ็บปวดข้างไหนเหลือเกิน ดูพี่แดฮยอนมีความสุขจัง แต่ทำไมผมไม่มี ผมอยากออกจากที่นี้เหลือเกิน ผมไม่อยากเห็นคนคนนั้นอีก..........

            


DaeHyun


   เอาหล่ะครับ วันที่ผมรอคอยเรา แผนของเราจะได้เริ่มสักที ผมอธิบายนะครับ คือ ไอ่ยงกุกจะเป็นคนทำให้ฮิมชานออกจากบ้าน ส่วนผมจะเข้าไปฉุดจงออบข้างในบ้านนั้น



"เอายังมึง?" ผมถามความพร้อมเพื่อนสุดที่รัก



"เอาไรมึ้งงง กูเพื่อนมึงนะ บ้าเหรอ มึงไปเอาจงออบของมึงนู้น" อะไรของมันครับ???



"ถุ้ยยย มึงช่วยหื่นให้ถูกเวลาหน่อยได้มั๊ยไอ้สลัด" ผมไม่ไหวกับอารมณ์แปรปรวนของมันจริงๆครับ ทะลึ่งตลอด เนี่ยแหล่ะครับตัวตนจริงๆ



"กูละสงสารไอ่ฮิมชานหว่ะ ถ้ามันเสร็จมึง"



"อ้าว รึมึงเปลี่ยนใจอยากให้มันเสร็จจงออบว่ะ?? กูถามหน่อย"



"ไม่หว่ะ กูไม่ชอบ ฮิมออบ หรือ ออบฮิม มันต้อง แดออบ เท่านั้น แดออบ" ผมเน้นย้ำชัดๆถึงความต้องการของผม


"เออๆ เริ่มนะ" มันบอกก่อนจะเดินลงจากรถไปกดกริ่งหน้าบ้าน อ่า เหมือนผมเคยเห็นบ้านนี้ที่ไหนนะ อื่มมมม


   กริ๊งงงงง กริ๊งงงง


มันกดไม่กี่ทีก็มีผู้ชายร่างสูงเดินออกมาจากบ้าน หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส แหม่ แย่งของของผมไปแล้วยังมาหน้าระรื่น น่ากระทืบเสียจริง


"สวัสดีครับ คุณคิม ฮิมชานรึเปล่าครับ?"


ไอ่ยงกุกแต่งตัวพอไปได้กับคนส่งไปรษณีย์จริงๆครับ มันมีหน้ากากปิดหน้าไว้พร้อมกับใส่หมวก



"ครับๆ ใช่ครับ"



"มีของส่งถึงคุณครับ ช่วยเปิดดูตรวจสอบสิ่งของข้างในก่อนแล้วค่อยเซ็นรับรองด้วยครับ"



"อ่าครับ"  ผมเห็นมันแกะกล่องนั้นออก และก็ มีควันสีขาวพวยพุ่งออกมาเต็มหน้าไอ้ฮิมชาน ทันใดนั้นร่างเล็กก็ทรุดลง ดีนะไอ้ยงกุกมันรับไว้ทัน ไม่งั้นหน้ามันแหกก่อนจะโดนหมัดผมแน่ๆ และมันก็พาไอ้เหยินมาบนรถ ผมไม่ชอบมันเลย


"ตามึงแล้วแด้ " มันบอกผมกับการยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะใช้มือหนาๆของมันปัดผมที่ห้อยปรกลงมาตรงหน้าไอ้ฮิมชาน


"เออๆ  เตรียมให้พร้อมนะ พอกูมามึงรีบพุ่งเลยนะ"



"รู้แล้วๆ มึงอ้ะเร็วๆ ไอ้ฮิมชานมันออกจากบ้านมานานแล้วเดี๋ยวจงออบจะสงสัย"

   ผมไม่พูดอะไรต่อ สองขาก้าวเดินเข้าบ้านหลังนั้นไปอย่างใจเย็น.....


แอ๊ดด......... กรึบ


"เขามาส่งอะไรเหรอครับพี่ฮิมชาน"  คนตรงหน้าเอ่ยถาม ร่างเล็กที่เเสนจะโหยหายืนหันหลังอยู่ตรงหน้า คนตัวเล็กกำลังทำอาหารหอมฟุ้ง นานเท่าไหร่แล้วนะที่ผมไม่ได้กลิ่นนี้  ไม่กี่วันหรอกครับ แต่ผมรู้สึกทรมานเหมือนผ่านมาเป็นปี

   ผมไม่พูดอะไร ได้แต่เดินเข้าไปใกล้คนข้างหน้า ผมใช้อ้อมแขนนี้โอบกอดเอวบาง ก่อนจะซุกจมูกเข้าซอกคอขาวสูดดมกลิ่นอันหอมหวานเล็กที่ตัดกับกลิ่นอาหารที่เค้ากำลังปรุงอยู่


"อื้อ.....  พี่ฮิมชาน"



"จงออบ...."  ร่างเล็กนิ่งไปชั่วครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังกลับมา



"พี่แดฮยอน" เค้าถอยออกห่างผมไปเรื่อยๆ ผมคว้าข้อมือเล็กนั้นเอาไว้ทัน



"จงออบ.... กลับไปอยู่ด้วยกันนะ"       



"มะ..ไม่ๆๆ ไม่มีทาง!" น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากดวงตาคู่เล็กนั้น ผมจูบซับเบาๆที่หางตาเพื่อปลอบโยนคนตัวเล็ก


"พี่ขอโทษที่ผ่านมานะ..... ต่อไปนี้พี่จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว พี่ได้บทเรียนเรียน เชื่อพี่นะครับ"
     

ร่างเล็กยังคงนิ่งไร้การตอบรับกลับมา ผมจึงแบกขึ้นบ่าเดินไปห้องชั้นบน ล็อกประตูเสร็จสรรพ ก่อนผมจะจับร่างเล็กวางบนเตียงให้เบาที่สุดก่อนจะจับมัดด้วยเข้มขัด แต่จงออบยังขัดขืนและยังร้องไห้ไม่หยุด  ผมเอื้อมมือล้วงกระเป๋า กดไล่หาเบอร์ไอ่บังยงกุก


"เห้ย  มึงกลับไปก่อนเลย กูอีกยาว"


"ห้ะ  อ่อ เออๆ โชคดี" มันกดวางสายทันที มันก็คงทนไม่ไหวแหล่ะ มีไอ้ฮิมชานนอนิ่งสลบซบอกอยู่แบบนั้น

ผมหันมาดูร่างเล็กที่ตอนนี้อาการตกใจสุดขีด สายตาออดอ้อนวอนนั้นมันช่างยั่วผมจริงๆ



"จงออบ  กลับมาอยู่กับพี่นะ"



"ม่ายยย ปล่อมผม ผมไม่อยากอยู่กับคุณ ฮืออออ คนโกหก" ผมมองจงออบดิ้นทุรนทุรายทั้งน้ำตา ก่อนที่ผมจะขึ้นคร่อมทับร่างเล็กนั้น



"รู้มั๊ยว่าพี่คิดถึงแค่ไหน อย่าหนีพี่ไปอีกนะ พี่สัญญาว่าจะไม่ทำให้จงออบของพี่เสียใจอีกแล้ว"



"พี่แดฮยอน ฮึก... ผมจะเชื่อพี่ได้ยังไง"



"พี่ไม่ขอให้เชื่อใจ แค่ไว้ใจอีกครั้ง อีกสักครั้ง ถ้าพี่ผิดอีก พี่จะไม่ให้อภัยตัวเองแน่"



"ไม่ๆๆๆ ไม่มีอีกแล้ว ผมไม่เชื่อพี่อีกแล้ว" คนใต้ร่างผมพยายามดิ้นอย่างรุนแรง



"ไม่มีก็ต้องมี เพราะจงออบคนนี้ แค่ ของ พี่ คน เดียว" ผมไม่ทันจะฟังคำขัดขืดคนตรงหน้า อารมณ์เถื่อนที่มีก็ปะทุขึ้นมาก่อนจะเริ่มซุกไซ้ซอกคอเรื่อยไปจนถึงใบหน้า และกดรอยจูบลึกๆ ที่แสนจะโหยหากับริมฝีปากอันล้ำค่า ที่ผมเคยทำพรัดพรากหายจากไป



"อื้ออออ" จงออบร้องประท้วง แต่ผมไม่ฟังหรอก



"พี่เริ่มนะ เจ็บหน่อยนะครับ"




-nc-





 
 

ผมนอนมองร่างคนรักข้างๆอย่างภูมิใจ ในที่สุดผมก็ได้ของของผมคืนมา มือหนาเอื้อมไปคว้าเอวบางเข้ามากอดอย่างถะนุถนอม เรือนผมนุ่มสลวยและกลิ่นแชมพูสบู่อ่อนๆ มันย้อนกลับมาแล้ว ผมดีใจจริงๆ



"จงออบ... อย่าทิ้งพี่ไปนะ พี่จะไม่ทำให้จงออบเสียใจอีกแล้ว พี่สัญญาด้วยชีวิตนะครับที่รัก"

"ผมจะเชื่อพี่นะครับ ผมรักพี่นะ"



"พี่ก็รักครับ น้องมุนของพี่" 


ร่างเล็กซุกหน้าบางเข้าอกผมอย่างเคย อย่างที่เค้าชอบทำเวลาเขิน ...อ่าาา คนตรงหน้านี้น่ารักน่าหลงเหลือเกิน ผมสัญญาครับ ผมจะไม่ไป ผ่าน กับใครอีก ขอเข้าแล้วออกไม่ได้กับคนนี้คนเดียว ต้องขอบคุณน้ำตา ความเศร้า ที่สอนให้เราได้บทเรียน นำมาปรับปรุงชีวิตให้ดีกว่าเดิม ผมสำนึกแล้วจริงๆ ต้องขอบคุณไอ้ยงกุกด้วยนะครับ ที่ช่วยผม ขอบคุณไอ้เจลโล่ที่ร้องไห้ให้พี่มันไม่ซื้อช็อคโกแล็ตแล้วเจอไอ้ฮิมชานด้วย ฮ่าฮ่า


























"อื้ออออ....." ผมบิดขี้เกียดขึ้นด้วยความง่วง เอ๊ะ แต่ที่นี้ที่ไหน ผมจำได้ว่ามารับของหน้าบ้าน แล้วก็ พรึ่บ ...ขาวโพลน จำะไรไม่ได้ คือ ....มันหนาวจังนะ ที่นี้...



"เห้ยยยย!!! ฉิบหาย นี้กูได้กับจงออบหรอเนี่ย??! ><" ผมร้องด้วยความตกใจเพราะไม่เคยคิดว่าจงออบจะเป็นของผมจริงๆ อ่าาา ป๊าม๊า ฝันผมเป็นจริง ผมได้คู่กับคนที่ผมรักแล้ว



"แหกปากอะไรของมึงแต่เช้าว่ะเหยิน" เพล้งง!!  เสียงความฝันผมเองหล่ะครับ ในเมื่อเสียงคนที่ดังออกมาเมื่อกี้ไม่ใช่เสียงอันนุ่มละมุนของจงออบ มันเป็นใคร



"มึง.. มึงมาอยู่กับกูได้ไง?"  ผมผ่างถามด้วยความตกใจ ทำไมไม่ใช่จงออบ ทำไมต้องเป็นไอ้โรคจิตนี้ดวย ผมอยากจะบ้าตาย



"อ้าว ภรรยาก็ต้องอยู่กับสามีสิครับ" มันตอบอย่างกวนประสาท



"ใคร ใครภรรยาเมิงงงงง กูไม่เคยรู้จักมึงนะ !!!!!"



"แล้วคนที่ครางเมื่อคืนไม่ใช่มึงรึไงครับ? ยงกุก ยงกุกอ่าาา แรงอีก อ๊าาาา นั้นก็เสียงมึงนะ จะฟังป่ะ? กูอัดเสียงไว้ด้วย" กรี๊ดดดดดดดด ผมอยากจะกรี๊ดออกมาด้วยความอาย เมื่อคืนผมเป็นอย่างนั้นจริงๆหรอ ฮือออ จงออบครับ พี่ขอโทษ



"มึงทำงี้ทำไมว่ะ ไอ้เชี่ยย ฮืออออออ" น้ำตาผมไหลครับ ไม่รู้เพราะอะไร มันรู้สึกจุกจนพูดไม่ออก เวอร์จิ้นของผม โดนมันพรากไป



"กูก็รับผิดชอบที่เคยจูบมึงตรงห้องน้ำชายไง" 



"ไอ้สลัด มึงไม่ถงไม่ถามสุขภาพกูสักคำว่ากูอยากให้มึงรับผิดชอบไหม ไป พากูกลับไปหาจงออบเดี๋ยวนี้!!!"



"มึงจะกลับไปเป็นเสี้ยนหนามเค้าทำไมว่ะ จงออบมันอยู่กับแดฮยอนโน่นน" ห้ะ!? แดฮยอน? ผมถึ้งกับสตั้น จงออบกับแดฮยอนคืนดีกันแล้วหรอ?? เป็นไปได้ไง



"หึ  ไม่จริงๆ กูไม่เชื่อ อย่ามาแหลนะเว้ย กูไม่เชื่อเด็ดขาด" ผมส่ายหน้าพัลวันเหมือนคนสติแตก



"ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ.... ยังไงมึงก็เป็นของกูแล้วครับ คิม ฮิม ชาน หึหึ" มันหัวเราะในลำคอ ผมละเกลียดเสียงมันจริงๆ



"เออหน่า  มึงไม่ต้องเสียใจกังวลใจไป มีกูอยู่นี้ทั้งคน มีเงินมากพอที่จะเลี้ยงมึงกับลูกของเราได้หน่า คิคิ" มันพูดก่อนจะยิ้มโชว์เหงือกทั้งแผง ผมกังวลอะไร?? ไม่ใช่ครับ คือสมองผมกำลังประมวนผลใหม่ แล้วอะไรมีเงินมากพอ รวย? อ้อ ผมเข้าใจแล้วว่ามันรวยเหงือกนี้เอง แล้วลูกของเราคืออะไร ไอ้นี้มันโรคจิตจริงๆ ไม่นะ ผมไม่อยากให้ลูกผมมีพ่อโรคจิต เห้ย แล้วผมจะพูดแบบนี้ทำไมว้ะ โธ่ อิฮิม!!!



"ไอ่เชี่ยยยย ฮืออออออ" 



"ไม่เอาไม่ร้อง อีกสักรอบนะจ๊ะปิดปาก แถมให้ด้วย กูรู้มึงชอบ" .......คือ ที่จริงผมไม่อยากจะดองอะไรกับมันหรอก สมองบอกผมว่าผมเกลียดมัน แต่ร่างกายกับใจผมนี้สิ ตอบรับสัมผัสมันเต็มๆ นี้หรือเปล่าที่เรียกว่า คนที่หัวใจต้องการ ??? .........











REAL END.






--------------------

จบแล้ว เย่ๆๆๆ nc แดออบ ไม่มีนะคะ เขียนไว้เฉยๆ พอดีไรท์ไม่ช้ำชอง ^^
ไปมโนกันเองนะคะว่าชอบแบบไหน เผื่อชอบแนวไม่เหมือนกัน แต่พี่แด้อันนี้น่าจะแบบเถื่อนๆรุนแรงหน่อยเวลาออบขัดใจแด้ ^^
ขอบคุณที่อ่านคะ.